بیسواد پروری

شنبه گذشته مدرسه ی دخترم، جشن روز مادر گرفته بود. یک سالن که ظرفیت هزار نفر را داشته باشد برای پانصد دانش اموز و پانصد مادر، اجاره کرده بودند. شعر و سرود و تئاتر و تشویق دانش اموزان منتخب. 

اگر بگویم در هر پایه ی هفتم هشتم و نهم بیش از بیست نفر معدل بیست بود و ده ها نفر معدل نوزده به بالا بیراه نگفته ام. و این در حالیست که این مدرسه یک مدرسه دولتی اما از نوع خوب ان است به طوری که از راه های دور پولهای کلان می دهند تا در ان ثبت نام کنند. اما خوب در ان به معنای خوبی در محیطش است. اما از نظر درسی من قبولش ندارم. نه این که این مدرسه را بلکه همه ی مدرسه های دولتی را. از مدارس غیر انتفاعی خبر ندارم اما فکر میکنم از نظر علمی بار اموزشی انها بیشتر باشد. به هر حال دفتر را از درس و مشق حذف کرده اند. دیکته ای به ان معنا گفته نمیشود. ریاضیات کاملا در کتابها حل میشود. و مسلما اگر کسی بخواهد میتواند همه ی ااین کارها را خودش انجام دهد اما دانش اموز نیرو و جذبه معلم را بالای سرش نیاز دارد نه به روش جبری و زور بلکه یک نظارت دقیق. 

 شاید برخی بگویند این گونه بهتر باشد. شاید هم واقعا باشد. بچه ها ی این دوره در مدرسه خوش میگذرانند هر چند دینی و معارف و عربی حرف اول را میزند . معلمها مدام میگویند نگران نمره نباشید. من که ندیده ام دخترم در خانه انچنان درس بخواند. معدلش هجده شده است. شاید هم به همان مقداری که اسان میگیرند در درس دادن همانقدر هم اسان میگیرند در امتحان گرفتن. اما پس چرا موقع کنکور اینقدر عذابشان میدهند. پسرم کنکوریست . یک خروار کتابهای قطور و بزرگ گاج و قلم چی و سیر تا پیاز را سفارش می دهند برای خریدن و میگویند که بخوانید از بیست و چهار ساعت بیست و شش ساعت بخوانید!!! 

انوقت همه جا چو افتاده که فارغ التحصیل های ارشد در نوشته هاشان غلط های املایی فراوان است انها مشقی ننوشته اند انها دیکته ننوشته اند. دفتر که نباشد سواد نوشتن از کجا می اید؟ معدل بیست که کیلویی نمیشود.

گذشت زمان ثابت خواهد کرد که چه بر سر این نسل اوردند.