دیروز صبح خانه تکانی و ناهار درست کردن حسابی خسته ام کرده بود . عصر هم خواستم دخترم را ببرم برای خرید عید که دیدم ناز میکند. تورا به خدا چه زمانه ای شده. به جای آنکه برای خرید و گشت گذار خوشحال شوند. من هم گفتم حالا که این طور شد به خودم جایزه میدهم و میروم افتتاحیه جشن تصویر سال.
سالها می آید و میرود و این نمایشگاه از عکسها برگزار میشود و من هم گاهی میروم و عکس ها را میبینم اما فقط این بار بود که به این نکته توجه کردم آن هم وقتی آقای صمدیان اشاره کرد. هدف ثبت تاریخ ایران است در تصویر و چقدر کار مهم و بار ارزشی ست این کار. عکسها دروغ نخواهند گفت.
در مراسم افتتاحیه فیلمی مستند پخش شد که برای اولین بار روی پرده میرفت. آقای بهمن کیارستمی نام آن را " سوهانک " گذاشته بود. همان " طعم گیلاس " بود که کیارستمی، تمرینی آن را ساخته بود و خودش نقش آقای بدیعی را بازی میکرد. تماشایش لذت بخش بود مدت طولانی مرد بزرگ سینمای ایران را بر پرده تماشا کردیم.
سرحال و سرشار از انرژی مثبت به خانه برگشتم.
بابای بچه ها عصبانی که چرا رفته ام. از وقتی پسرم کنکور دارد گردش و تفریح تعطیل شده. قبل از آن هم همیشه من بر نامه ریزی میکردم. حالا که ماشین دارم که اصلا از جایش تکان نمی خورد. خودتان بروید خودتان بروید ما هم خودمان میرویم. چه جای عصبانیت؟ وقتی یک عمر است روی کاناپه دراز میکشد و سقف را تماشا میکند.
دخترک را بردم برای خرید. برگشتنه به هر دوی ما خیلی خوش گذشته بود. ما از شادی های کوچولو یک دنیا خوشحال میشویم.
درباره این سایت